Gezi tutuklusu Mücella Yapan, cezaevindeki 100 gününü SÖZCÜ’ye anlattı. Yapan, cezaevini Viktor E. Frankl’dan alıntıyla “sosyal ve kültürel ıssızlık” olarak nitelendirdi.
Gezi Davası’nda 18 yıl mahpus cezası verilen ve 25 Nisan’da tutuklanarak Bakırköy Bayan Kapalı Cezaevi’ne götürülen Mücella Yapan, Osman Kavala hariç başka Seyahat tutukluları üzere 100 gündür cezaevinde.
Bu müddet zarfında birçok haksızlığa, hukuksuzluğa maruz bırakılan Yapan, muayenelere götürülürken bile kelepçeli halde götürülmüş, diş doktorunda bile kelepçesi çıkarılmamıştı.
Yapıcı, cezaevinde geçirdiği 100 günü SÖZCÜ’ye anlattı:
“Bugünlerde okuduğum Viktor E. Frankl’ın ‘İnsanın mana arayışı’ kitabında da bahsettiği üzere tutsakların garip bir vakit tecrübesi var. Hani daima deriz ya ‘zaman izafidir’ diye… İşte bu izafiyet durumu kapatıldığınız yerde inanılmaz bir biçimde kendini hissettiriyor.
Bazen kısacık bir vakit dilimi hiç tükenmeyecekmiş üzere gelirken (ki ben bunu hastanelere götürüldüğümde çok ağır hissettim ya da karşılaştığımız makûs muameleler sırasında) bazen de koskoca bir hafta hemen geçiveriyor. Örneğin açık/kapalı görüşlerimizin olduğu sabahlar sevdiklerimizi göreceğimiz saatlere kadar haftalar sürüyormuş üzere geliyor hepimize.
TARİHİN GARİP BİR CİLVESİ
Demem o ki bu 100 gün problemi beni çok etkilemedi. Yani gün saymıyorum. Lakin genel olarak bu 100 günü iki etaplı olarak kıymetlendiriyoruz. Bilhassa sevgili Çiğdem Mater ve benim için iki ayı aşkın bir mühlet tutulduğumuz 9 metrekare hücre şartları berbattı. Alışılmış ki kuşkusuz bu süreyi tek başına kapatıldığı hücrede geçiren sevgili Mine Özerden için de.
Özellikle benim için tarihin garip bir cilvesi olarak Nazlı Ilıcak’ın kaldığı M-12 koğuşuna nakledildiğimizden beri ‘Burası cezaevi bağğyan’ mottosuna nazaran hayli konforlu kaidelerde sayılırız.
Her iki durumun da kendine nazaran dezavantajları var doğal olarak. Hücredeyken çıkarıldığımız havalandırma saatlerinde ve hücrenin pencerelerinden öteki hücrelerde kalan mahkumlarla görüşebiliyor, cezaevindeki başka bayan ve çocuklarla öykülerimizi, kaygılarımızı, tahlillerimizi ve gereksinimlerimizi paylaşabiliyor ve yığınla ömür hikayesi biriktiriyorduk.
Şimdi ise yalnızca üçümüz varız. Bağlantı kurabildiklerimiz yalnızca infaz vazifelileri. Olağan ki görüşmecilerimiz, avukatlarımız ve bizi hiç terk etmeyen milletvekillerimiz var. Koğuş kaidelerinde bu görüşmeler can suyu üzere. Gerisi yeniden Viktor E. Frankl’ın dediği üzere “Sosyal ve kültürel ıssızlık”.
KENDİNİZE BİLE YABANCILAŞIYORSUNUZ
Günlerimiz bazen ağır aksak, bazen hemencecik geçiyor işte. İnsanın farklı durumlara ve şartlara ahenk sağlama gücü beni daima şaşırtmıştır. Bazen mümkünlüğünü düşündüğünüz bir durum için ‘Ban yapamam, dayanamam, nasıl üstesinden gelirim’ diye kaygılandığınız ömür oyunlarını öylesine umulmadık bir olgunluk ve güçle aşabiliyorsunuz ki. Kendinize bile yabancılaşıyorsunuz, ‘Bu kişi ben miydim, nasıl dayandım?’ diye.
Nietsche’nin dediği üzere galiba “Amacı olan bir kişi için ‘nasıl’ yoktur”. Ve de “Bizi öldürmeyen şey bizi güçlendirir…”
100 günde cezaevi şartları ve cezaevinde yaşamak hakkında ahkam kesmek bana ve bize yakışmaz üzere geliyor. Yıllardır haksız, hukuksuz ve vicdansız biçimde esir tutulanları düşününce…
KADIN OLMANIN GÜCÜ HER ŞEYE KATLANMAMIZI SAĞLIYOR
Bizim dava özelinde bu soruları 5 yıldır her türlü hile ile içeride tutulan Osman Kavala’ya sormak gerekir. Fakat bu kısa tecrübe sonrası şunları söyleyebilirim. Haklı olmanın ve aklının, vicdanının, bilimin unsurları doğrultusunda davranmış olmanın ve tahminen şahsen göremeyecek olsam da barışın, demokrasinin, emeğin, eşitliğin ve özgürlüğün bir gün kesinlikle dünyaya hakim olacağına dair inanç ve umudum beni sahiden güçlü kılıyor.
Ve de bayan olmak… Bayan olmanın yaratıcı ve sağaltıcı gücü her şeye katlanmamızı ve de gülerek onu yenmeye çalışmamızı sağlıyor. Kuşkusuz gülmek, ‘gülmek devrimci bir eylemdir’ çünkü…